Kategoria: Polska

Planując podróż po krajach Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego czy Szwajcarii, nie można zapomnieć o Europejskiej Karcie Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ). Ten bezpłatny dokument stanowi klucz do publicznej opieki zdrowotnej w razie nagłej choroby lub wypadku, zapewniając dostęp do niezbędnych świadczeń medycznych na równych zasadach z mieszkańcami kraju, w którym się przebywa. W naszym najnowszym wpisie wyjaśniamy, dlaczego EKUZ jest niezbędnym towarzyszem każdego podróżnika i jakie kroki należy podjąć, aby ją uzyskać, przybliżając jednocześnie jej funkcjonowanie i zakres świadczeń – zapraszamy do lektury!

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – co to jest?

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) to ważny dokument dla obywateli Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Szwajcarii, który zapewnia dostęp do publicznej opieki zdrowotnej podczas podróży po tych obszarach. Kluczową cechą EKUZ jest to, że umożliwia korzystanie ze świadczeń zdrowotnych na takich samych zasadach, jakie obowiązują obywateli kraju, w którym osoba aktualnie przebywa. Dzięki temu, podróżujący nie muszą martwić się o dodatkowe koszty leczenia w przypadku nagłej choroby czy wypadku.

Posiadanie tej karty jest równoznaczne z potwierdzeniem, że osoba jest ubezpieczona zdrowotnie w swoim kraju zamieszkania. W praktyce oznacza to, że jeśli w danym kraju opieka zdrowotna jest bezpłatna dla jego mieszkańców, to osoba posiadająca EKUZ również nie poniesie kosztów leczenia. Warto jednak zaznaczyć, że karta nie obejmuje świadczeń, które można zaplanować, a więc nie jest przeznaczona do korzystania z opieki zdrowotnej w celu przeprowadzenia zaplanowanych zabiegów czy leczenia.

Karta EKUZ stanowi rodzaj bezpieczeństwa i spokoju umysłu dla podróżujących, gdyż daje pewność, że w razie potrzeby zdrowotnej otrzymają pomoc medyczną. Jest to szczególnie ważne w obliczu nieoczekiwanych zdarzeń, takich jak nagłe choroby czy wypadki, które mogą przytrafić się podczas pobytu za granicą. EKUZ nie zastępuje jednak prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, które może oferować szerszy zakres ochrony, dlatego warto rozważyć posiadanie obu form ubezpieczenia podczas planowania podróży.

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – co obejmuje?

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) daje dostęp do publicznej opieki zdrowotnej w krajach Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Szwajcarii, na takich samych zasadach jak dla obywateli danego kraju. Oznacza to, że posiadacze karty mogą korzystać z różnego rodzaju świadczeń zdrowotnych, które są potrzebne w trakcie tymczasowego pobytu, zapobiegając konieczności przedwczesnego powrotu do kraju zamieszkania w celu leczenia.

Karta EKUZ pokrywa koszty leczenia w nagłych przypadkach, takich jak wypadki, nagłe ataki chorób, a także w sytuacjach, które wymagają natychmiastowej interwencji medycznej, a jeśli podróżujący cierpi na chorobę przewlekłą, EKUZ zapewnia dostęp do niezbędnych świadczeń medycznych związanych z tą chorobą, a także umożliwia dostęp do diagnostyki oraz podstawowego leczenia wymaganego w trakcie pobytu za granicą. Kobiety w ciąży mogą korzystać z niezbędnej opieki ciążowej, jeżeli zachodzi taka potrzeba podczas podróży.

Jednakże EKUZ nie pokrywa kosztów leczenia, które można było zaplanować przed wyjazdem, na przykład operacji zaplanowanej z wyprzedzeniem. Ponadto, w niektórych przypadkach, nawet przy posiadaniu EKUZ, może być wymagane poniesienie pewnych opłat, takich jak współpłacenie czy opłaty za świadczenia, które są standardowo pobierane od mieszkańców danego kraju.

EKUZ jest szczególnie przydatna w sytuacjach awaryjnych i zapewnia podstawowe zabezpieczenie zdrowotne, ale nie zastępuje pełnego ubezpieczenia podróżnego, które może oferować szerszy zakres ochrony, w tym pokrycie kosztów ewentualnego transportu medycznego czy leczenia w prywatnych placówkach zdrowotnych.

Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego – jakie kraje obejmuje?

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) jest akceptowana we wszystkich krajach Unii Europejskiej oraz w krajach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Szwajcarii. Oto lista krajów, w których można korzystać z EKUZ:

• Austria,
• Belgia,
• Bułgaria,
• Chorwacja,
• Cypr,
• Czechy,
• Dania,
• Estonia,
• Finlandia,
• Francja,
• Grecja,
• Hiszpania,
• Holandia,
• Irlandia,
• Litwa,
• Luksemburg,
• Łotwa,
• Malta,
• Niemcy,
• Polska,
• Portugalia,
• Rumunia,
• Słowacja,
• Słowenia,
• Szwecja,
• Węgry,
• Włochy,
• Islandia,
• Liechtenstein,
• Norwegia,
• Szwajcaria.

Ważne jest, aby pamiętać, że EKUZ jest ważna tylko w tych krajach i nie obejmuje podróży poza UE, EOG oraz Szwajcarię. W przypadku podróży do innych krajów zaleca się wykupienie dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – wniosek dla każdego

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) jest dostępna dla osób ubezpieczonych zdrowotnie w krajach Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Szwajcarii. Proces ubiegania się o tę kartę jest zwykle dość prosty i przejrzysty. Aby ją otrzymać, niezbędne jest złożenie odpowiedniego wniosku w lokalnym urzędzie ubezpieczeń zdrowotnych, co można zrobić osobiście lub, w niektórych przypadkach, online.

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – jak wyrobić?

Proces wyrobienia karty EKUZ rozpoczyna się od zgromadzenia odpowiednich dokumentów, takich jak dowód osobisty lub paszport. W zależności od Twojej sytuacji, na przykład jako student czy emeryt, mogą być potrzebne dodatkowe dokumenty potwierdzające Twój status.

Następnie, masz kilka opcji złożenia wniosku: osobiście w lokalnym oddziale Narodowego Funduszu Zdrowia, poprzez Internetowe Konto Pacjenta lub, w niektórych krajach, przez dedykowane platformy internetowe. Wypełnienie wniosku wymaga podania podstawowych danych osobowych i informacji o Twoim ubezpieczeniu zdrowotnym. Po złożeniu wniosku, w zależności od wybranej metody, możesz otrzymać kartę od ręki lub poczekać na jej wydanie, co zazwyczaj trwa kilka dni. W okresach wzmożonego ruchu, takich jak sezon wakacyjny, czas oczekiwania może być nieco dłuższy.

Jeśli składasz wniosek przez Internet, zostaniesz poinformowany o statusie Twojego wniosku przez system. W przypadku pozytywnej weryfikacji karta zostanie wygenerowana i przesłana do Ciebie, a w przypadku negatywnej decyzji – otrzymasz informacje o przyczynach odrzucenia wniosku. Proces ten jest zazwyczaj szybki i sprawny, co pozwala na uzyskanie karty EKUZ bez większych trudności. Wnioski o wydanie EKUZ rozpatrywane są przez oddziały wojewódzkie oraz przez wybrane delegatury NFZ.

Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego – ile kosztuje?

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) jest wydawana bezpłatnie. Nie ma żadnych opłat związanych z jej wyrobieniem dla osób ubezpieczonych zdrowotnie w jednym z krajów Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Szwajcarii. Warto jednak pamiętać, że posiadanie EKUZ nie eliminuje możliwości ponoszenia niektórych kosztów opieki zdrowotnej za granicą, na przykład opłat za świadczenia, które są standardowo pobierane od mieszkańców danego kraju. Ale sam dokument EKUZ jest wydawany bez dodatkowych opłat

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – ile się czeka?

Jeśli chcesz uzyskać Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), czas oczekiwania na nią zależy od sposobu składania wniosku. W sytuacji, gdy wniosek zostanie złożony osobiście, istnieje możliwość otrzymania EKUZ od ręki. Natomiast, jeżeli wniosek jest składany w inny sposób, zwykle proces jego rozpatrzenia trwa do 5 dni. Warto jednak pamiętać, że w okresie letnim, od czerwca do września, ze względu na zwiększoną liczbę wniosków, czas oczekiwania może zostać wydłużony przez oddział wojewódzki i wynieść nawet kilkanaście dni.

Pisaliśmy już wcześniej, czym jest rezydencja, jak wykorzystać zaświadczenie o zamieszkaniu do celów podatkowych, a dzisiaj odpowiemy na pytanie, jak uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej. Nie jest to skomplikowany proces i można bez problemu zgłosić się po taki dokument do urzędu skarbowego – warto jednak być świadomym pewnych kwestii.

Czym jest certyfikat rezydencji podatkowej?

Certyfikat rezydencji podatkowej jest dokumentem, który potwierdza, gdzie podatnik ma swoją siedzibę (jeśli jest osobą prawną) lub miejsce zamieszkania (jeśli jest osobą fizyczną) dla celów podatkowych – tam będzie musiał rozliczyć swoje dochody w całości. W większości wypadków rezydencja ustalana jest automatycznie przez urząd skarbowy, jednak w niektórych spornych sytuacjach, potrzebne będzie potwierdzenie – w tym pomoże nam właśnie certyfikat rezydencji podatkowej.

Korzystając z zaświadczenia, możemy uchronić się przed problemami podatkowymi wynikającymi z nieprawidłowego stosowania przepisów międzynarodowych umów dotyczących unikania podwójnego opodatkowania. Rezydencja podatkowa pozwala określić kraj, w którym podatnik będzie płacił podatki oraz ustalić, czy dotyczy nas nieograniczony obowiązek podatkowy.

Na przykład, osoby posiadające polską rezydencję podatkową muszą płacić podatek od całego swojego dochodu, niezależnie od miejsca, w którym został on osiągnięty. Nierezydenci natomiast mają ograniczony obowiązek podatkowy. Muszą rozliczyć się z tylko z dochodów, które uzyskują na terenie Polski. Ma to bardzo duży wpływ na sposób składania deklaracji w urzędzie skarbowym – rezydenci mogą w wielu krajach uzyskać znacznie lepsze warunki.

Certyfikat rezydencji podatkowej – wniosek do urzędu skarbowego

Wniosek o rezydencję podatkową należy złożyć w odpowiednim dla naszego miejsca zamieszkania urzędzie. Każdy kraj ma swoje własne przepisy i procedury dotyczące składania dokumentów, dlatego ważne jest, aby zapoznać się z wymogami konkretnego państwa, w którym chcesz ubiegać się o certyfikat. Poniżej przedstawimy, jak ten proces przebiega w Polsce.

Jak uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej w Polsce?

Wniosek o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej w Polsce możemy złożyć zarówno w tradycyjnej papierowej formie, jak i przez Internet. Wypełniamy formularz CFR-1, podając nasze dane, powód, dla którego składamy wniosek, liczbę kopii oraz sposób odbioru certyfikatu.

Droga elektroniczna jest znacznie łatwiejsza i szybsza – możemy przesłać wniosek jako załącznik do pisma ogólnego w e-Urzędzie Skarbowym lub skorzystać z e-PUAP. Wystarczy kilka prostych kroków a po kilku dniach powinniśmy otrzymać interesujący nas druk.

W przypadku formularza papierowego możemy udać się do konkretnej placówki i złożyć wniosek osobiście – najlepiej wcześniej umówić się na wizytę, aby wszystko przebiegało komfortowo i bez kolejek. Istnieje również opcją wysłania wniosku pocztą w formie listu do urzędu.

Kto może uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej w Polsce?

Aby uzyskać certyfikat, musimy zostać uznani za rezydenta podatkowego w Polsce. Dzieje się tak, jeśli spełniamy przynajmniej jeden z warunków:

• posiadamy centrum interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce,
• przebywaliśmy w danym roku podatkowym w kraju więcej niż 183 dni.

Rezydencja podatkowa – wniosek składany przez pełnomocnika

Wniosek może zostać złożony także przez pełnomocnika – może to być przydatne w sytuacji, w której przebywamy za granicą i nie mamy możliwości udania się do urzędu skarbowego. Dostępne są dwa rodzaje pełnomocnictwa takie jak:

• pełnomocnictwo ogólne – jest to upoważnienie do działania we wszystkich sprawach podatkowych i kontaktu z organami podatkowymi oraz kontroli skarbowej – wniosek o nadanie pełnomocnictwa jego zmianie, odwołaniu lub wypowiedzeniu możemy zgłosić wyłącznie elektronicznie poprzez osobiste konto na rządowym portalu podatkowym,
• pełnomocnictwo szczególne – zezwala na działania w dokładnie wskazanej sprawie – wymaga złożenia druku PPS-1, na którym konkretnie określa się zakres możliwej reprezentacji. Pełnomocnictwo lub odwołanie pełnomocnictwa złożyć możesz w swoim urzędzie skarbowym na piśmie, w formie dokumentu elektronicznego lub przez pismo ogólne na ePUAP.

Zaświadczenie rezydencji podatkowej – ile kosztuje?

Starając się o certyfikat rezydencji podatkowej, będziemy musieli zapłacić opłatę skarbową wynoszącą 17 złotych. Trzeba pokryć tę należność w momencie składania wniosku.

Wniosek o rezydencji podatkowej – ile trzeba czekać?

W przypadku formalności załatwianych z urzędem skarbowym często czas oczekiwania na decyzję lub wydanie dokumentu jest niestety bardzo długi. Nie musimy się jednak martwić w przypadku starania o certyfikat rezydencji podatkowej w Polsce – w ciągu 7 dni od złożenia wniosku otrzymasz gotowe oświadczenie lub odmowę.

Jeśli z jakiegoś względu otrzymamy postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia mamy możliwość złożenia zażalenia. Za pośrednictwem tego samego organu, w którym staraliśmy się o certyfikat, kierujemy sprawę do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej – mamy na to 7 dni, od otrzymania decyzji. W takiej sytuacji cały proces może wydłużyć się nawet do 2 miesięcy, ale usługa jest darmowa – urząd nie pobierze od nas żadnych dodatkowych pieniędzy.

Zażalenie musi zawierać konkretne zarzuty przeciw postanowieniu, sprecyzowany zakres żądań oraz dowody uzasadniające naszą rację.

Zaświadczenie rezydencji podatkowej – czy wystarczy kopia?

Jeszcze do niedawna podatnicy mieli obowiązek posługiwania się oryginałami certyfikatu rezydencji podatkowej. Zmiany związane z wprowadzeniem Polski Ładu z dnia 1 stycznia 2022 roku zmieniły też sporo w tej kwestii. Obecnie mamy możliwość potwierdzenie miejsca zamieszkania bądź siedziby firmy dla celów podatkowych za pomocą kopii certyfikatu rezydencji podatkowej.

Wiesz już jak zdobyć certyfikat rezydencji podatkowej – jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej, o tym, do czego jest on przydatny i w jakich sytuacjach warto się o niego starać, to polecamy nasz wpis – Co to jest certyfikat rezydencji podatkowej i do czego się przydaje?

Rezydencja podatkowa to pojęcie odnoszące się do statusu podatkowego osoby lub firmy, który określa, w jakim kraju mają być opodatkowane jej dochody. Uzależniona jest od różnych czynników, takich jak miejsce zamieszkania, czas spędzony w danym kraju i innych okoliczności. W dzisiejszym wpisie skupimy się na certyfikacie rezydencji podatkowej – dokumencie potwierdzającym nasz status w danym kraju. Zapraszamy!

Certyfikat rezydencji podatkowej – co to jest?

Zanim przybliżymy, czym jest ten certyfikat, należy skupić się na tym, co oznacza rezydencja podatkowa – bez znajomości tego terminu ciężko będzie zrozumieć dokładne działanie tego dokumentu. Najprościej rzecz ujmując rezydencja podatkowa to miejsce, w którym mamy obowiązek wypełnienia zobowiązania podatkowego. Obowiązuje nas rozliczenie nieograniczone – wszystkich dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Certyfikat rezydenta podatkowego jest więc oficjalnym dokumentem wydawanym przez właściwe organy podatkowe danego kraju, który potwierdza, że osoba lub firma posiada taki status. Jest bardzo ważny w kontekście unikania podwójnego opodatkowania oraz korzystania z zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między krajami. Poniżej przygotowaliśmy małe kompendium wiedzy na temat certyfikatu rezydencji podatkowej – dowiedź się po co, gdzie i jak go uzyskać.

Certyfikat rezydencji podatkowej – kiedy potrzebny jest ten dokument?

Kiedy warto skorzystać z certyfikatu rezydencji podatkowej? W sytuacji, kiedy chcemy udowodnić urzędowi skarbowemu miejsce naszego zamieszkania dla celów podatkowych. Ma to kilka praktycznych zastosowań. Przede wszystkim, jest on niezbędny w celu skorzystania z preferencyjnych stawek podatkowych, które mogą być dostępne dla rezydentów podatkowych w danym kraju. Dzięki certyfikatowi można uniknąć płacenia wysokich podatków tam, gdzie osoba lub firma nie ma swojej siedziby, lub stałego miejsca zamieszkania. Jest to szczególnie ważne dla przedsiębiorstw, które prowadzą działalność międzynarodową i chcą optymalizować swoje obciążenia podatkowe.

Kolejnym zastosowaniem certyfikatu rezydencji podatkowej jest unikanie podwójnego opodatkowania. Podwójne opodatkowanie to sytuacja, w której dochody są opodatkowane zarówno w kraju, w którym zostały wygenerowane, jak i w kraju, w którym osoba lub firma jest rezydentem podatkowym. Potwierdzenie rezydencji podatkowej daje możliwość zwolnienia lub obniżenia podatku w jednym z tych państw, co przyczynia się do uniknięcia nadmiernych obciążeń podatkowych.

W wielu krajach nieograniczone rozliczenie podatkowe daje także możliwość skorzystania z wielu ulg i odliczeń, które nie są dostępne dla nierezydentów. W ten sposób możemy znacznie obniżyć kwotę podlegającą opodatkowaniu lub łączny podatek do zapłaty, dzięki czemu uzyskamy korzystny zwrot.

Jak uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej?

W celu uzyskania certyfikatu rezydencji należy wystąpić do właściwego ze względu na adres zamieszkania urzędu skarbowego. Proces jego uzyskania różni się w zależności od kraju – w większości przypadków wymaga złożenia odpowiedniego wniosku do odpowiednich organów podatkowych. Powinien zawierać on szczegółowe informacje dotyczące osoby lub firmy, w tym dane osobowe, adres siedziby, informacje o prowadzonej działalności gospodarczej oraz dowody potwierdzające status rezydenta podatkowego w danym kraju.

Często wymagane jest również przedstawienie dokumentów dodatkowych, między innymi potwierdzających adres zamieszkania czy zaświadczenia o płaceniu podatków w innym kraju. W niektórych przypadkach może być także konieczne przeprowadzenie audytu finansowego lub spełnienie określonych warunków dotyczących minimalnego okresu zamieszkania, lub prowadzenia działalności gospodarczej w danym kraju. Wszystko zależeć będzie więc od indywidualnej sytuacji podatnika – niekiedy ustalenie miejsca, w którym będziemy musieli zapłacić podatek, jest bardzo proste, inne sytuacje mogą być bardziej skomplikowane.

Dokument rezydencji podatkowej – czy jest obowiązkowy?

Potwierdzenie rezydencji podatkowej może przydać się w wielu sytuacjach, jednak nie ma obowiązku jego posiadania, jeśli pracujemy za granicą. W większości przypadków urzędu skarbowy na podstawie wszystkich przesłanek automatycznie nada nam status rezydenta i nie trzeba będzie składać żadnych dodatkowych dokumentów.

Certyfikat przydaje się, szczególnie jeżeli chcemy zmienić rezydencję podatkową w ciągu roku i ustalenie miejsca zamieszkania może być szczególnie trudne.

Zaświadczenie o rezydencji podatkowej w Polsce – jak uzyskać?

Należy pamiętać, że za rezydenta podatkowego w naszym kraju uznawani będziemy, jeżeli posiadamy centrum interesów osobistych lub biznesowych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej czy też przebywamy tutaj dłużej niż 183 dni w roku.

Wniosek o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej złożysz w urzędzie skarbowym, w dowolnie wybranym przez Ciebie momencie. Możesz to zrobić drogą elektroniczną jako załącznik do pisma ogólnego w e-Urzędzie Skarbowym lub za pomocą platformy e-PUAP. Formularz papierowy trzeba dostarczyć do odpowiedniej placówki osobiście lub przesłać pocztą.

Certyfikat rezydencji powinniśmy otrzymać w przeciągu 7 dni od złożenia wniosku – konieczne będzie także uregulowanie opłaty skarbowej, która wynosi aktualnie 17 złotych.

Więcej dowiesz się ze wpisu – Jak uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej?

Certyfikat o rezydencji podatkowej – ile jest ważny?

Nie ma określonego okresu ważności certyfikatu rezydencji – może posłużyć jako potwierdzenie tak długo, jak dane w nim zawarte nie ulegną zmianie (dotyczą one zazwyczaj jednego roku podatkowego, czyli okresu 12 miesięcy). Zaświadczenie to może odnosić się bowiem zarówno do działalności podejmowanej w przeszłości, jak i obecnie, nie jest natomiast wydawane na przyszłość.

Inaczej jest w sytuacji, gdy na certyfikacie rezydencji podana jest konkretna data jego obowiązywania – wtedy jest ona wiążąca.

Świadectwo rezydencji podatkowej – co zawiera?

Nie ma jednego uniwersalnego wzoru certyfikatu rezydencji podatkowej – w każdym kraju możemy spodziewać się dokumentu w innej formie. Najważniejsze są jednak informacje w nim zawarte, a niektóre z nich koniecznie muszą znaleźć się na takim zaświadczeniu. Zaliczamy do nich:

• dane identyfikacyjne podatnika – imię, nazwisko, adres, nazwę firmy,
• informacje o organie wydającym certyfikat,
• dokładną datę wydania dokumentu oraz czasami okres jego ważności,
• zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych.

Certyfikat rezydencji podatkowej może przydać się w różnych sytuacjach – gdy podatnik osiąga dochody za granicą i chce rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce lub prowadzi interesy z zagranicznymi kontrahentami. Nie zawsze załatwienie formalności z urzędami skarbowymi jest łatwe, dlatego warto sięgnąć po pomoc. Sprawdź dostępny na naszej stronie ranking najlepszych biur podatkowych w Polsce i wybierz odpowiadającą Ci firmę – specjaliści pomogą Ci uzyskać certyfikat rezydencji podatkowej.

Przeprowadzka za granicę wiąże się z koniecznością załatwienia mnóstwa formalności i jest ważną decyzją w życiu każdego człowieka. Warto wiedzieć, jak zmiana miejsca zamieszkania ma się do płaconych przez nas podatków – będzie to bowiem w dużej mierze decydować o ostatecznych zarobkach. W dzisiejszym wpisie spróbujemy wyjaśnić, jak zmiana rezydencji podatkowej w trakcie roku wpłynie na Twoje rozliczenie podatkowe. Dowiedz się, co się z tym wiąże i jakie kroki należy podjąć – zapraszamy!

Ustalenie polskiej rezydencji podatkowej – co jest brane pod uwagę?

Rezydencja podatkowa to jedno z najważniejszych zagadnień dotyczących osób udających się do pracy za granicą. Zanim jednak przejdziemy do zmiany miejsca zamieszkania, zacznijmy od przedstawienia, kogo urząd skarbowy uznaje za rezydenta podatkowego w Polsce.

Polskimi rezydentami są osoby mające miejsce zamieszkania na terenie RP. Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy PIT, taka sytuacja ma miejsce kiedy:

• posiadamy na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub,
• przebywamy na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jeżeli spełniamy przynajmniej jedno z powyższych kryteriów, podlegać będziemy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Co to oznacza? Podczas składania deklaracji podatkowej w polskim urzędzie zobowiązani jesteśmy przedstawić wszystkie nasze dochody niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Rezydencja podatkowa nie musi być przypisana na cały rok – może się ona zmienić w sytuacji, gdy podatnik w trakcie roku przeprowadzi się na stałe do innego kraju i przeniesie tam swój ośrodek interesów życiowych. Należy pamiętać, że przedstawione przez nas kryteria odnoszą się wyłącznie do polskich przepisów – każdy kraj ma swoje indywidualne sposoby na określenie, kto będzie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jak zmienić rezydencję podatkową w ciągu roku?

Zmiana rezydencji podatkowej na inną polega na uzyskaniu takiego statusu w innym państwie i jednoczesnej utracie polskiej rezydencji podatkowej. Wymagać to będzie stałego miejsca zamieszkania na terytorium wybranego państwa oraz przeniesienie tam swoich interesów życiowych (gospodarczych i osobistych) oraz spełnienie warunków przewidzianych przez tamtejszy urząd skarbowy.

Uzyskanie tytuły rezydenta w innym kraju jest stosunkowo proste, trudniej będzie z utratą takiego statusu w Polsce. Należy bowiem udowodnić, że nie mamy już z naszym krajem żadnych powiązań zarówno gospodarczych, jak i osobistych. Do tych pierwszych zaliczamy wszystkie związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, czyli miejsce, w którym mamy źródła dochodów, inwestycje, nieruchomości, aktywne konta bankowe czy zaciągnięte kredyty.

Za centrum interesów osobistych uważane jest natomiast miejsce z którym łączą nas wszelkie sprawy prywatne – zaczynając od rodziny, kończąc na przynależność do organizacji sportowych, politycznych czy kulturowych. Najczęściej więc przeprowadzka na stałe do innego państwa z całą rodziną uznawane będzie za przeniesienie centrum interesów osobistych do tego miejsca. Z kolei samodzielny wyjazd do pracy za granicę, gdy małżonek oraz dzieci pozostają w Polsce, będzie zakwalifikowany jako zachowanie centrum interesów osobistych na terytorium Polski.

Zdarzają się również przypadki, w których pomimo uzyskania statusu rezydenta podatkowego poza granicami Polski, zgodnie z obowiązującymi regulacjami wciąż uznawani będziemy za polskiego rezydenta podatkowego – w takiej sytuacji występuje podwójna rezydencja podatkowa. Wtedy o miejscu rozliczenia decydują zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zmiana rezydencji podatkowej w trakcie roku podatkowego a dochody uzyskiwane w Polsce

Nawet jeżeli uzyskamy status rezydenta podatkowego w innym państwie, nie oznacza to, że zostaniemy zwolnieni z rozliczania się w Polsce z uzyskiwanych na terenie naszego kraju zarobków. W takim wypadku obowiązuje nas ograniczony obowiązek podatkowy – musimy w deklaracji podatkowej uwzględnić jedynie dochód z polski.

Przykładowo, jeżeli pracowaliśmy przez miesiąc w Polsce, a następnie wyjechaliśmy do Niemiec i tam uzyskaliśmy status rezydenta, to wciąż musimy złożyć deklarację podatkową. Zawarte w niej będą jednak wyłącznie zarobki z naszego kraju, a nie tak jak w przypadku rezydentów wszystkie uzyskane dochody na świecie – takie rozliczenie obowiązywać nas będzie już w Niemczech.

Zmiana rezydencji podatkowej w ciągu roku podatkowego – jak ustalić właściwy urząd skarbowy?

Ordynacja podatkowa przewiduje, że właściwy organ podatkowy ustalany jest według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika. Po przeprowadzce za granicę przynależeć będziemy więc do placówki znajdującej się najbliżej naszego domu lub mieszkania – co jednak w sytuacji, gdy w dalszym ciągu musimy rozliczyć się w Polsce, a nie posiadamy tam już adresu?

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, gdy zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed złożeniem zeznania – obowiązującym do rozliczenia urzędem skarbowym jest ten przypisany do ostatniego miejsca zamieszkania podatnika przed przeprowadzką za granicę.

Zmiana rezydencji podatkowej w ciągu roku – czy należy to zgłosić?

W przypadku zmiany rezydencji podatkowej w ciągu roku konieczne będzie powiadomienie dotychczasowego urzędu skarbowego. Możemy zrobić to na kilka sposobów – zgłosić się do placówki osobiście, zadzwonić, lub wysłać maila. Do potwierdzenia zmiany zamieszkania dla celów podatkowych przedstawić będzie trzeba stosowne dokumenty – certyfikat rezydencji podatkowej z danego kraju, rozliczenia podatkowe z tego państwa lub papiery potwierdzające zameldowanie.

Certyfikat rezydencji podatkowej – potwierdzenie miejsca zamieszkania

W potwierdzeniu miejsca zamieszkania dla celów podatkowych bardzo przydaje się certyfikat wystawiany przez urząd skarbowy danego kraju. Nie ma jednej standardowej formy, jednak na pewno znajdziemy na nim takie informacje jak zaświadczenie o miejscu siedziby lub miejscu zamieszkania dla celów podatkowych, dane organu wydającego, dane podmiotu składającego wniosek oraz czasami informację o okresie obowiązywania certyfikatu.

Wniosek o wydanie tego dokumentu możesz złożyć w odpowiednim urzędzie skarbowym w dowolnie wybranym przez Ciebie momencie – w formie tradycyjnej lub elektronicznej. Pomimo że nie jest on konieczny, to znacznie ułatwia potwierdzenie przed polską skarbówką, gdzie znajdują się nasze centrum interesów gospodarczych.

Potrzebujesz pomocy w uzyskaniu certyfikatu? Masz wątpliwości, gdzie musisz rozliczyć się w danym roku podatkowym? W takim wypadku najlepiej zgłosić się po pomoc do doświadczonych doradców podatkowych. Najlepsze firmy oferujące wsparcie w tym zakresie znajdziesz w naszym rankingu biur rachunkowych – zebraliśmy specjalistów zbierających świetne oceny i posiadające zaufanie klientów.

Większość osób, zarówno przedsiębiorców, jak i zwykłych obywateli, spotyka się z koniecznością płacenia podatków. Jednak czy wiesz, że istnieje coś takiego jak rezydencja podatkowa? Czym jest i jakie są związane z tym korzyści? W tym artykule poznamy tajemnice rezydencji podatkowej i przedstawimy wszystko, co warto o niej wiedzieć.

Rezydencja podatkowa – co to jest?

Rezydencja podatkowa odnosi się do statusu podatkowego osoby lub firmy w danym kraju. Oznacza to, że dany podmiot ma obowiązek wypełnienia zobowiązania podatkowego w kraju, w którym odprowadza podatki. Wpływ na ustalenie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych będzie miało wiele czynników takie jak miejsce zamieszkania, miejsce rejestracji firmy i inne czynniki związane z działalnością gospodarczą oraz powiązaniami prywatnymi – każdy kraj ma w tym zakresie własne regulacje.

Rezydencja podatkowa jest ważnym zagadnieniem zarówno dla osób fizycznych, jak i dla przedsiębiorców. Uzyskanie w danym kraju rezydencji podatkowej pozwala na skorzystanie z różnych korzyści podatkowych, uniknięcie podwójnego opodatkowania i w zminimalizowaniu obciążeń podatkowych.

Polska rezydencja podatkowa – komu jest przyznawana?

Osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania na terytorium Polski, jeżeli posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spełnienie któregoś z powyższych warunków wystarczy, aby urząd skarbowy miał prawo wymagać w naszym kraju rozliczenia podatkowego. Warto bliżej przyjrzeć się terminowi ośrodek interesów życiowych – uznawane jest to przez Ministerstwa Finansów za posiadanie ścisłych powiązań osobistych lub gospodarczych z naszym krajem.

Jako centrum interesów gospodarczych uznaje się miejsce, z którym posiadamy ścisłe powiązania ekonomiczne – miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, posiadane kredyty czy konta bankowe.

Interesy osobiste, należy interpretować jako powiązania osobiste z danym miejscem takich jak więzi rodzinne, towarzyskie, wszelka aktywność społeczna, kulturalna czy sportowa.

Certyfikat rezydencji podatkowej

Zgodnie z art. 5a.21. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, każdemu rezydentowi podatkowemu w Polsce może zostać wystawiony certyfikat podatkowy. Ten dokument to: „zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika”. Wniosek o jego wydanie (formularz CFR-1) należy złożyć w formie tradycyjnej papierowej lub elektronicznie do właściwego urzędu skarbowego i uiszczenie opłaty w wysokości 17 zł. Na formularzu należy podać szczegółowe dane podatnika, powód, dla którego chcemy uzyskać potwierdzenie rezydencji, liczbę potrzebnych kopii oraz sposób odbioru. Czas oczekiwania na wydanie certyfikatu wynosi do 7 dni.

Kto powinien starać się o certyfikat rezydencji podatkowej? Będzie on potrzebny przede wszystkim przedsiębiorcom, prowadzącym interesy jednocześnie w Polsce, jak i poza jej granicami, a także podatnikom uzyskującym dochody w innym kraju w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania.

Co zawiera certyfikat rezydencji podatkowej?

Nie ma jasno określonego wzoru certyfikatu rezydencji podatkowej. Przede wszystkim powinny się tam znaleźć informacje, takie jak:

• dane podmiotu (miejsce zamieszkania lub siedziby, imię i nazwisko, nazwa firmy),
• data wydania dokumentu,
• informacja o okresie obowiązywania certyfikatu (nie jest to konieczne),
• zaświadczenie o miejscu siedziby lub miejscu zamieszkania dla celów podatkowych,
• dane organu wydającego.

Ile jest ważny certyfikat rezydencji podatkowej?

Certyfikat rezydencji podatkowej ważny jest przez okres 12 miesięcy od daty jego wydania – odnosi się on bowiem do konkretnego roku podatkowego. Dopiero po upłynięciu tego terminu musimy wnioskować o nowy dokument. Warto mieć jednak na uwadze, że w sytuacji, w której w okresie 12 miesięcy od dnia wydania dokumentu zmienimy miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, to zobowiązani jesteśmy do udokumentowania tego nowym certyfikatem.

 

Rezydencja podatkowa – podwójne opodatkowanie

Każdego polskiego rezydenta podatkowego dotyczy nieograniczony obowiązek podatkowy – musi rozliczyć się z całego dochodu, niezależnie od tego, skąd pochodzi (zarówno dochód z Polski, jak i z zagranicy). Ważne jest, że większość krajów współpracuje ściśle z Polską w tych sprawach, przez co urząd skarbowy może sprawdzić, skąd pochodził nasz dochód. W tym celu składa się PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG a sposób rozliczenia zagranicznych zarobków zależy od zawartej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przypadku opodatkowania zarobków z zagranicy stosowane są dwie metody regulujące konieczność zapłaty podwójnego podatku od tych samych przychodów – metoda wyłączenia z progresją i metoda proporcjonalnego odliczenia.

Kiedy obowiązuje metoda proporcjonalnego odliczenia zawsze mamy obowiązek wykazania zagranicznych dochodów w rocznym zeznaniu – niezależnie czy w Polsce uzyskaliśmy dochody. Oznacza to, że będzie on również opodatkowany w naszym kraju, ale odliczymy podatek wcześniej zapłacony za granicą.

W przypadku gdy obowiązuje metoda wyłączenia z progresją, rozliczenie jest konieczne wyłącznie, gdy osiągnęliśmy dochód także w Polsce. Zagraniczne zarobki nie będą podlegać opodatkowaniu, ale posłużą na ustalenia stopy procentowej, zgodnie z którą ustalony będzie podatek od dochodów w Polsce.

Dokładną listę państw, z którymi Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania i jaką metodę rozliczenia one przewidują, możesz sprawdzić w naszym innym artykule – Podwójne opodatkowanie – jakie kraje są na liście?

Jeżeli mieszkasz w Polsce, to dochód z innych krajów musisz rozliczyć z naszą skarbówką – jeżeli chcesz tego uniknąć, konieczna będzie zmiana rezydencji podatkowej.

Status rezydencji podatkowej – jak zmienić?

Wiele osób pracujących za granicą chce zmienić rezydencję podatkową, aby nie podlegać obowiązkowi rozliczenia podatku dochodowego w Polsce. W ten sposób nie będzie konieczności składania deklaracji w urzędzie skarbowym w naszym kraju – jak to zrobić?

Nie da się tego zrobić, składając tylko jeden formularz w urzędzie – w zależności od państwa należy spełnić szereg wymagań w celu przyznaniu statusu rezydenta podatkowego w wybranym kraju z jednoczesną utratą go w Polsce. Często trudno udowodnić, że z naszym krajem nie łączy nas już żadna więź – czy to gospodarcza, czy prywatna.

Tak jak pisaliśmy wyżej, głównym wyznacznikiem jest miejsce zamieszkania, więc przebywanie wraz z rodziną w innym państwie sprawi, że tamtejsze organy podatkowe z pewnością przyznają nam rezydenturę podatkową – często wymagane będą jednak dodatkowe elementy takie jak meldunek, nadany numer podatkowy czy pochodzenie większości dochodów z danego kraju.

Jeśli chcesz zmienić rezydencję podatkową, warto zgłosić się po fachową poradę do wyspecjalizowanych doradców. Podpowiedzą Ci oni, jakie podjąć kroki i które rozwiązanie będzie najkorzystniejsze w Twojej sytuacji. Zapraszamy do zapoznania się z naszym rankingiem biur rachunkowych – zawarliśmy w nim najlepsze polskie firmy posiadające doskonałe opinie wśród klientów.

Ostatnio ogromną popularność zyskała praca zdalna wykonywana z domu – coraz więcej firm oferuje taką formę realizowania obowiązków swoim pracownikom. Daje to również wiele nowych możliwości – między innymi pracę dla zagranicznej firmy bez konieczności przeprowadzki. Przy tak uzyskiwanych dochodach nasuwa się jedno bardzo ważne pytanie – jak je rozliczać? W dzisiejszym wpisie przedstawimy, jak wygląda praca zdalna dla firmy zagranicznej z punktu widzenia podatków – zapraszamy do lektury.

Praca zdalna dla zagranicznej firmy – zacznij od ustalenia rezydencji podatkowej

W przypadku rozważań na temat konieczności płacenia podatków i sposobu rozliczania dochodów, w pierwszej kolejności zawsze należy prawidłowo ustalić rezydencję podatkową.

Za polskiego rezydenta podatkowego uznaje się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Kryterium zamieszkania wydaje się oczywiste, czym natomiast jest ośrodek interesów życiowych? Zaliczamy do niego wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską oraz przynależność do organizacji. Interesy gospodarcze odnoszą się do pracy zarobkowej, wykonywania wolnego zawodu czy prowadzenia własnej działalności gospodarczej.

Osoba spełniający przynajmniej jeden z powyższych kryteriów, będzie traktowana jako polski rezydent podatkowy i podlegać będzie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, co, że w Polsce będzie musiała rozliczyć wszystkie swoje dochody – zarówno te osiągnięte w kraju, jak i za granicą.

Praca zdalna dla firmy zagranicznej – podatki do zapłaty

W wypadku, jeżeli mówimy o osobie mieszkającej w Polsce i pracującej zdalnie w firmie mającej siedzibę za granicą, to zdecydowanie mamy do czynienia z polskim rezydentem podatkowym.

Zapisy ustawy PIT nie uzależniają miejsca opodatkowania od formy wykonywania pracy ani od miejsca zatrudnienia – decydujące jest miejsce wykonywania pracy, niezależnie skąd pochodzi wynagrodzenie. Będzie więc to mieszkanie, w którym osoba fizyczna przebywa, wykonując swoje obowiązki, a bez znaczenia jest adres siedziby firmy. Oznacza to, że dochody z pracy zdalnej dla zagranicznej firmy rozliczyć należy wyłącznie w polskim urzędzie skarbowym.

Unikanie podwójnego opodatkowania

W przypadku zagranicznych dochodów stosowane są także zapisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania – to one określają sposób rozliczania. Wynagrodzenie z pracy podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie zamieszkania, chyba że praca jest wykonywana również w drugim państwie – w takim wypadku wynagrodzenie może być opodatkowane w więcej niż jednym kraju. Wtedy stosowana jest jedna z metod rozliczenia, wskazywana przez obowiązującą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania – wyłączenia z progresją lub proporcjonalnego odliczenia. Podczas pracy zdalnej, taka sytuacja nie ma jednak miejsca.

W przypadku pracy zdalnej u zagranicznego pracodawcy metoda unikania podwójnego opodatkowania obowiązująca z danym krajem nie znajdzie zastosowania, ponieważ tak uzyskane dochody podlegają wyłącznie polskiemu podatkowi.

Praca zdalna dla firmy zagranicznej – konieczność opłacania składek

Zgodnie z art. 44 ust. 1a „podatnicy osiągający dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatników są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki miesięczne na podatek dochodowy”. Tak więc w przeciwieństwie do zatrudnienia u polskiego pracodawcy, obowiązek odprowadzania comiesięcznych składek na podatek dochodowy spoczywa na pracowniku – termin upływa każdego 20. dnia następującego po miesiącu, w którym został uzyskany dochód.

Kolejną kwestią są składki na ubezpieczenie płacone do ZUS. Zgodnie z obowiązującymi przepisami pracownik podlega ubezpieczeniu wyłącznie w jednym państwie – obowiązywać więc będą regulacje dotyczące kraju, w którym mamy miejsce zamieszkania. W przeciwieństwie do zaliczek na podatek dochodowy, do ZUS-u w Polsce musi zgłosić nas zagraniczny pracodawca, i to on odpowiedzialny będzie za regularne opłacanie składek.

Rozliczenie dochodów z pracy zdalnej za granicą z profesjonalnym biurem rachunkowym

Podsumowując, w przypadku polskich rezydentów podatkowych, wykonujących pracę zdalną na terenie Rzeczpospolitej Polskiej dla zagranicznego pracodawcy, nie ma konieczności płacenia podatku w kraju, w którym znajduje się firma. Uzyskane w ten sposób wynagrodzenie podlega wyłącznie opodatkowaniu w polskim urzędzie skarbowym.

Jeżeli potrzebujesz pomocy w rozliczeniu podatku z pracy zdalnej dla zagranicznej firmy, to warto zgłosić się o pomoc do wykwalifikowanych doradców. Wystarczy, że sprawdzisz nasz ranking biur rachunkowych, a przekonasz się, które firmy oferują najlepsze usługi. Wybierz zaufanych doradców i powierz im swoją deklarację, a unikniesz błędów oraz zaoszczędzisz mnóstwo czasu.

W wielu wypadkach otrzymanie spadku wiąże się z koniecznością zapłaty podatku – zależy on od poziomu pokrewieństwa i jego wartości. Regulowane jest to przez ustawę z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn – to tam zawarte zostały stawki podatku i obowiązujące przepisy. Co w przypadku, jeżeli pieniądze lub nieruchomości pochodzą z zagranicy? Czy wystąpi konieczność zapłaty podwójnego podatku? O tym w dzisiejszym wpisie.

Opodatkowanie spadku z zagranicy – jak wygląda?

Większość kwestii dotyczących opodatkowania zagranicznych dochodów regulują umowy międzynarodowe zawarte między danymi krajami. To one determinują sposób rozliczenia i pozwalają w większości wypadków zapobiec konieczności płacenia danin dwukrotnie.

Standardowe umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczą jednak podatków spadkowych, dlatego kwestia ta pozostaje do końca nierozwiązana. Specjalne ustalenia w tej sprawie Polska posiada bowiem wyłącznie z Austrią, Węgrami i Czechami. W przypadku innych krajów kwestie te nie są regulowane przez żadną ustawę ani umowę.

Tak więc w przypadku, gdy z danym krajem regulacje ustawy o podatku od spadków i darowizn powielają się – konieczna będzie zapłata podatku w obu państwach, jeżeli przedmiot spadku lub darowizny będzie znajdował się poza Polską, a nabywcą będzie obywatel polski lub osoba mająca stałe miejsce pobytu w Polsce. Nie ma tu zastosowania zasada znana z podatków dochodowych, gdzie mamy prawo pomniejszyć polski podatek o kwotę zapłaconą za granicą. Wszystko zależy więc od kraju z jakiego pochodzi spadek – musimy liczyć się z koniecznością dostosowania się do zasad panujących w konkretnym państwie.

Spadek z zagranicy – podatek w Polsce

Polski ustawodawca przewiduje opodatkowanie w Polsce spadków lub darowizn pochodzących z zagranicy. W takim wypadku obowiązują dokładnie takie same przepisy jak w przypadku pieniędzy lub majątku pochodzącego z naszego kraju.

Podatek od spadków i darowizn zależny jest od pokrewieństwa, jakie łączy darczyńcę i obdarowanego. Mamy tu podział na trzy grupy:

• I grupa podatkowa – małżonkowie, dzieci, wnuki, prawnuki, rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, pasierb, zięć, synowa, rodzeństwo, ojczym, macocha, teściowie,
• II grupa podatkowa – bratankowie, siostrzeńcy, ich dzieci i wnuki, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa (np. bratowa) i rodzeństwo małżonków (np. siostra męża), małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych,
• III grupa podatkowa – wszystkie pozostałe osoby niewymienione w poprzednich grupach.

W przypadku spadków i darowizn przewidziane są kwoty wolne od opodatkowania, czyli maksymalne sumy, od których nie będzie pobierany podatek. Obecnie wynoszą one:

• dla osób należących do I grupy podatkowej – 10434 zł,
• dla osób należących do II grupy podatkowej – 7878 zł,
• dla osób należących do III grupy podatkowej – 5308 zł.

W przypadku nabycia majątku w drodze spadku lub zapisów o czystej wartości nieprzekraczającej powyżej podanych wartości nie zapłacimy podatku – jeżeli będzie to wyższa suma, podatek naliczony będzie wyłącznie od nadwyżki.

Co ważne, są to limity pięcioletnie, dlatego w przypadku otrzymania więcej niż jednego spadku w takim okresie, należy wziąć pod uwagę obie korzyści podczas ustalania kwoty wolnej od opodatkowania.

Opodatkowanie spadku z zagranicy – ile wynosi?

Podatek od spadku z zagranicy zależny jest od jego wysokości oraz przynależności do wyżej opisanych grup. Dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej będzie to stawka od 3% do 7%, dla osób zakwalifikowanych do II grupy podatkowej od 7% do 12%, natomiast dla III grupy podatkowej od 12% do 20%.

Podatek od spadków i darowizn – zwolnienie dla członków rodziny

Polskie przepisy przewidują zwolnienie z opodatkowania spadków dla członków najbliższej rodziny, niezależnie od jego wysokości. Z takiego prawa skorzystać mogą małżonkowie, dzieci, wnuki, prawnuki, rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, pasierbowie oraz rodzeństwo. W tym celu należy zgłosić otrzymanie spadek lub darowizny właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie sześciu miesięcy od dnia jego nabycia. Służy do tego specjalny formularz SD-Z2 – w ten sposób unikniemy podatku od przekazanych własności rzeczy lub praw majątkowych.

Formularz SD-Z2 można złożyć przez internet w usłudze e-Deklaracje, korzystając z cyfrowej tożsamości lub podpisu elektronicznego, lub tradycyjnie w formie papierowej pocztą, lub bezpośrednio we właściwym urzędzie skarbowym.

W przeważającej większości przypadków należy liczyć się z wystąpieniem podwójnego opodatkowania, jeżeli chodzi o spadek lub darowiznę z zagranicy. Obce państwo może powołać się na położenie nieruchomości lub miejsca wykonywania praw majątkowych, natomiast polska skarbówka będzie brała pod uwagę powiązania z naszym krajem odbiorcy darowizny lub spadku. Jeżeli masz wątpliwości jak rozwiązać daną sytuację, warto zgłosić się po profesjonalną pomoc – w tym celu sprawdź nasz ranking najlepszych biur podatkowych w Polsce.

Spekulacje walutowe, gra na giełdzie czy kryptowaluty. W dzisiejszych czasach mamy wiele sposobów na inwestowanie i obrót pieniędzmi. Nie zawsze zdajemy sobie jednak sprawę czy nasz zysk podlega opodatkowaniu w Polsce. W dzisiejszym wpisie skupimy się na tym, jak rozliczyć dochody z Forex u brokera zagranicznego i w urzędzie skarbowym.

Czym jest forex?

Forex, czyli Foreign Exchange to jeden z najpopularniejszy i najbardziej płynnych rynków handlu walutami na świecie. Jest zdecentralizowany, co oznacza, że nie ma jednego centralnego miejsca obrotu.

Granie na rynku forex polega na spekulacji, czy waluta bazowa będzie silniejsza lub słabsza od waluty kwotowanej. Operuje się więc zawsze na parach walutowych – na przykład dolar/złotówka. Zgodnie z własnym uznaniem i przeczuciem zajmuje się odpowiednią pozycję, co ma przynieść zysk w przyszłości.

Na kurs walut wpłynąć może niestabilność polityczna, wyniki gospodarcze, wysokość stóp procentowych, poziom inflacji czy wiele innych czynników. Całość jest znacznie bardziej złożona i oparta na wielu skomplikowanych mechanizmach. Celem tego artykułu nie jest jednak opisywanie ich funkcjonowania – w tym wpisie skupimy się na rozliczaniu dochodów uzyskanych z forex.

Jak rozliczyć dochody z forex?

Skuteczna spekulacja może przynieść oczekiwane zyski, które będą traktowane przez urząd skarbowy jako przychody z kapitałów pieniężnych, od których będzie trzeba rzecz jasna zapłacić podatek. Na podstawie art. 30b, ust. 1 Updof są one opodatkowane stawką w wysokości 19% i nie można ich łączyć z przychodami z działalności gospodarczej.

Do przychodów z kapitałów pieniężnych zalicza się również:

• odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych (wyjątkiem są środków pieniężnych związane z wykonywaną działalnością gospodarczą),
• odsetki od papierów wartościowych oraz obligacji,
• zyski związane z udziałem w funduszach kapitałowych,
• udziały w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej, której siedziba znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• zyski związane z udziałami w spółkach posiadających siedzibę lub zarząd w innym państwie.

Podatek od dochodów uzyskanych rynku Forex płaci się tylko raz w roku – podczas składania rocznej deklaracji podatkowej. Cały proces różni się jednak w zależności od tego, czy korzystamy z usług polskiego, czy zagranicznego brokera.

Rozliczenie PIT forex od polskiego brokera

Jeśli korzystamy z usług polskiego brokera, to do końca lutego danego roku powinniśmy otrzymać PIT-8C. Zawarte na nim będa niezbędne informacje dotyczace naszych dochodów lub strat, które posłużą do rozliczenia PIT-38.

Na podstawie tego dokumentu należy rozliczyć PIT-38 – podczas wypełniania formularza przychód z forex uwzględniamy w pozycji 20 w wierszu “przychody wykazane w części F PIT-8”. Koszt uzyskania przychodu wpisujemy z kolei w pozycji 21 w tym samym wierszu.

Nawet jeżeli w danym roku ponieśliśmy stratę, to w dalszym ciągu powinniśmy złożyć rozliczenie – pozwoli nam to odliczyć ją od dochodu w następnych latach i obniżyć należny do zapłaty podatek. Stratę z danego roku będziemy mogli rozliczać przez 5 następujących po sobie kolejno lat kalendarzowych. Należy wykazać ją w pozycji 28.

Podczas rozliczenia od przychodu odejmujemy koszty oraz ewentualne poniesione w latach poprzednich straty – otrzymamy w ten sposób dochód, od którego zapłacimy 19% podatku.

Forex – rozliczenie podatku z zagranicy

Bardziej skomplikowana sytuacja dotyczy korzystania z usług zagranicznego brokera. Nie musi on bowiem przesyłać polskim traderom formularza PIT-8C, co oznacza, że nie dostaniemy gotowego zestawienia dochodów pochodzących z rynku Forex. Należy więc dokonać obliczeń samodzielnie, aby otrzymać dane potrzebne do uzupełnienia w formularzu PIT-38. Przed rozliczeniem konieczne będzie ustalenie wysokości przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów.

Przychód będzie sumą wszystkich zysków uzyskanych z zakończonych transakcji. Na koszty uzyskania przychodu składać się będą natomiast prowizje, które zapłacimy brokerowi w trakcie dokonywania operacji, opłaty za zdeponowanie środków czy koszty prowadzenie rachunku walutowego wykorzystywanego do transakcji związanych z rynkiem Forex.

Następnie przychód oraz koszty uzyskania przychodu należy przeliczyć na złotówki, wykorzystując do tego średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu oraz poniesienia kosztów.

Jak rozliczyć podatek z forex z zagranicy

Jeżeli korzystaliśmy z usług brokera zagranicznego, to dochód uznany zostaje za pochodzący z zagranicy i tak musi być traktowany podczas rozliczania PIT. Większość zapisów w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi, że dochody z forex opodatkowane będą wyłacznie w kraju rezydencji podatkowej osoby składającej zeznanie.

Nie wszystkie umowy mają jednak wyszczególnione konkretne działanie w sprawie opodatkowania niektórych kategorii przychodów. Zyski z rynku forex traktowane są więc w takim wypadku jak wszystkie inne dochody zagraniczne. W takim wypadku ważne jest, jaką metodę rozliczenia ustaliły kraje zawierające umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania – odliczenie proporcjonalne czy wyłączenie z progresją.

Dochód uzyskany za pośrednictwem zagranicznego brokera – umowa dotyczącą wyłączenia z progresją

Dochodu nie będziemy musieli uwzględniać w PIT w Polsce, w przypadku, gdy uzyskany został on wyłącznie za pośrednictwem zagranicznego brokera, a z danym krajem Polska ma podpisaną umowę o unikaniu opodatkowania wskazującą metodę wyłączenia z progresją.

Jeżeli natomiast posiadamy dochód z Polski oraz z zagranicy – to w PIT-38 wykazać musimy wyłącznie dochód uzyskany za pośrednictwem polskiego brokera.

Dochód uzyskany za pośrednictwem zagranicznego brokera – umowa dotyczącą odliczenie proporcjonalnego

W sytuacji, gdy Polska ma podpisaną umowę dotyczącą odliczenia proporcjonalnego, to dochody od zagranicznego brokera należy uwzględnić w PIT-38 oraz w PIT-ZG. Od tej sumy odliczyć możemy jednak podatek zapłacony w kraju, z którego uzyskany dochód pochodzi.

Jeżeli dochód z danego kraju należy obliczyć proporcjonalnie, a zyski z forex posiadamy zarówno od polskiego, jak i zagranicznego brokera, to w PIT-38 trzeba umieścić zsumowany dochód z Polski i z zagranicy. Również tutaj odliczymy podatku zapłacony uprzednio w kraju, z którego mamy dochód.

Rozliczenie forex – do kiedy?

Zeznanie PIT-38 należy złożyć w urzędzie skarbowym do 30 kwietnia (jeżeli jest to dzień wolny od pracy, to termin przesuwa się na następny dzień roboczy).
Wsparcie w rozliczeniu dochodów z forex może zapewnić doświadczony doradca podatkowy. Jeżeli chcesz załatwić wszystkie formalności poprawnie i szybko, to warto skorzystać z profesjonalnych usług. Sprawdź nasz ranking biur rachunkowych i wybierz firmę posiadającą doskonałe opinie i uznanie klientów.

Polski Ład to szeroko komentowana ustawa uchwalona przez Polski rząd, mająca być w założeniu planem odbudowy polskiej gospodarki po pandemii. Wprowadziła ona wiele zmian zwłaszcza w podatkach, aby zmniejszyć nierówności społeczne i stworzyć lepsze warunki do życia dla wszystkich obywateli. Jedną z nich jest ulga na powrót – zachęta dla Polaków wracających z zagranicy. W dzisiejszym wpisie przedstawimy, ile ona wynosi, oraz kto może z niej skorzystać.

Co to jest ulga na powrót?

Ulga na powrót przeznaczona jest dla podatników, którzy przynajmniej 3 lata przebywali i pracowali za granicą, a od 2022 roku przenieśli się z powrotem do Polski. Pozwala odliczyć ona przychody do wysokości 85 528 zł i zmniejszyć należny do zapłaty podatek dochodowy lub całkowicie go wyeliminować. Każdy, kto spełni odpowiednie warunki, będzie mógł skorzystać z ulgi na powrót z zagranicy przez cztery lata. Weszła w życie 1 stycznia 2022 roku w ramach tzw. Nowego Polskiego Ładu.

Została wprowadzona, aby zachęcić osoby mieszkające i pracujące obecnie za granicą do przeprowadzki do Polski. Ma na celu uatrakcyjnić zatrudnienie na terenie naszego kraju i wyrównać w pewnym stopniu różnice zarobków, jakie występują w przypadku zachodnich państw. Może być to dodatkowy bodziec dla Polaków rozważających powrót po wielu latach i pomoc w ponownym ustatkowaniu się.

Ulga dla powracających z zagranicy – kto może skorzystać?

Z ulgi na powrót skorzystają osoby, które po 31 grudnia 2021 roku zdecydowały się na powrót do naszego kraju i podjęcie tu zatrudnienia. Zwolnienie dotyczy podatników, którzy poprzez zmianę miejsca zamieszkania będą podlegać pod nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce – czyli w naszym kraju rozliczać będą podatki od wszystkich przychodów, niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Dodatkowo podatnik nie mieszkał w Polsce przez co najmniej trzy lata kalendarzowe przed powrotem. Miejsce i okres prezbywania za granica będzie trzeba udokumentować, do czego może posłużyć certyfikat rezydencji podatkowej, umowa o pracę czy umowa najmu mieszkania za granicą.

Dla przykładu – pan Jan wyjechał do Niemiec w 2016 roku i podjął tam pracę, zostając jednocześnie rezydentem podatkowym w tym kraju. Po upływie 7 lat zdecydował się na powrót i przeprowadził się z powrotem do Polski w Lutym 2022. Podjął pracę i mieszkał w naszym kraju do końca roku – w takim wypadku może skorzystać z ulgi na powrót za rok 2023. Jeżeli taka sytuacja życiowa pana Jana się utrzyma, będzie on uprawniony do stosowania ulgi przez 3 kolejne lata.

Ulga dotyczy dochodów pochodzących z konkretnych źródeł i nie każde zyski kwalifikują się do odliczenia (o tym dokładniej w dalszej części artykułu). Dodatkowo będzie obowiązywać tylko raz – w przypadku kolejnej przeprowadzki za granicę, po powrocie nie będzie możliwości skorzystania z odliczenia.

Ulga na powrót z emigracji – kogo uznaje się za polskiego rezydenta podatkowego?

Jako że jest to decydujące kryterium, warto dokładnie przyjrzeć się definicji rezydenta podatkowego według polskiego urzędu skarbowego. Z art. 3 ust. 1a ustawy o PIT dowiadujemy się, że pod uwagę brane są dwa główne kryteria.

Osoba fizyczna będzie miała w danym roku miejsce zamieszkania na terytorium Polski, jeżeli:

• posiada w Polsce centrum interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych) lub
• przebywa na terytorium Polski dłużej niż 6 miesięcy.

Ulga podatkowa dla cudzoziemców

Warto podkreślić, że ulga na powrót dostępna jest nie tylko dla osób posiadających polskie obywatelstwo. Skorzystać z niej mogą także cudzoziemcy posiadający Kartę Polaka, obywatelstwo innych krajów Unii Europejskiej oraz państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Konfederacji Szwajcarskiej.

Ulga w PIT na powrót z emigracji – ile wynosi?

Ulga na powrót to kwota wolna od podatku wynosząca aż 85 528 złotych. Biorąc pod uwagę, że skorzystać możemy z niej przez cztery kolejne lata, to łączna wartość odliczenia może wynieść nawet 342 112 zł – oznacza to, że osoba po powrocie do kraju nie zapłaci podatku dochodowego od takich dochodów.

Ulga na powrót – jakie obejmuje dochody?

Jak już pisaliśmy wyżej, podatnicy mają prawo do nieopodatkowanej kwoty 85.528 zł, nie wszystkie uzyskane dochody kwalifikują się jednak do zwolnienia. Ulga ma zastosowanie wyłącznie do tych uzyskiwanych z tytułu:

1. pracy na etacie – umowa o pracę, stosunek służbowy, praca nakładcza,
2. umów na zlecenie,
3. pozarolniczej działalności gospodarczej – w przypadku dochodów opodatkowanych liniowo, na zasadach ogólnych lub ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Ulga na powrót a ZUS

W planach rządzących są kolejne przywileje dla osób powracających z zagranicy, a ulga wprowadzona w ramach nowego ładu ma zostać dodatkowo rozszerzona. Ma to być zwolnienie podatników spełniających kryteria z płacenia składek ZUS. Takie rozwiązanie było rozważane jeszcze przed uchwaleniem pierwotnej umowy i do tej pory nie zostało oficjalnie zaniechane. Nie ma jednak pewności, czy w najbliższej przyszłości doczekamy się wprowadzenia ulgi na powrót ZUS.

Ulga na powrót 2021

Z ulgi na powrót z zagranicy skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy przenieśli się z innego kraju do Polski po 31 grudnia 2021 roku. Dotyczy więc tylko dochodów uzyskanych po tym terminie, także nie ma możliwości odliczenia za rok 2021.

Ulga dla osób powracających z zagranicy – jak skorzystać?

Z ulgi podatkowej dla osób powracających z zagranicy możemy skorzystać podczas rozliczania deklaracji PIT. Trzeba odliczyć wysokość ulgi od kwoty przychodów podlegających opodatkowaniu.

Możemy z niej skorzystać także w trakcie trwania roku podatkowego jako odliczenie od comiesięcznych zaliczek na PIT – w tym celu należy złożyć odpowiednie oświadczenie do płatnika. Będzie ono potwierdzeniem spełnianiu warunków do ulgi na powrót. Powinno zawierać rok rozpoczęcia prawa do ulgi oraz rok zakończenia stosowania zwolnienia z PIT. Nie ma jednego ustalonego wzoru takiej deklaracji, jednak trzeba uwzględnić klauzulę: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”

Jeżeli nie jesteś przekonany, czy przysługuje Ci ulga na powrót, powinieneś skontaktować się z doradcą podatkowym. Przeanalizuje on dokładnie Twoją indywidualną sytuację i pomoże w rocznym rozliczeniu podatkowym. Chcesz wiedzieć, kto oferuje najlepsze usługi? Sprawdź nasz ranking biur rachunkowych w Polsce – zapraszamy.

Przeszkody związane z wyjazdem za granicę w celach zarobkowych nie kończą się wyłącznie na nieznajomości języka, czy rozstaniu z rodziną. Sen z powiek spędzają nam również sprawy podatkowe i nieznajomość przepisów dotyczących rozliczania zarobków z innego kraju. W dzisiejszym wpisie postaramy się przybliżyć w znacznym stopniu proces postępowania w przypadku uzyskania dochodu za granicą i przedstawimy pełną listę krajów, z którymi Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Czym jest podwójne opodatkowanie?

Podwójne opodatkowanie występuje w sytuacji, gdy co najmniej dwa kraje mają prawo do opodatkowania dochodu uzyskanego przez podatnika. Zdarza się tak, kiedy w danym roku pracowaliśmy w wielu krajach lub zarabiając za granicą, pozostajemy w dalszym ciągu polskim rezydentem podatkowym.

Oznacza to, że możemy być zobowiązani do złożenia deklaracji podatkowej w kilku urzędach skarbowych – jednak tylko w jednym przypadku rozliczać będziemy całość naszych dochodów. Decyduje o tym rezydencja podatkowa – o tym, jak jest ustalana, dowiesz się poniżej.

Kogo dotyczy podwójne opodatkowanie?

Podwójne opodatkowanie dotyczyć będzie osób, które w danym roku podatkowym osiągały dochody w innym kraju niż ich rezydencja podatkowa. Przykładowo, jeżeli mieszkamy na stałe w Polsce i tu osiągamy dochody, ale sezonowo wyjechaliśmy do pracy w Holandii i pracowaliśmy tam legalnie przez dwa miesiące, to będziemy musieli rozliczyć się z holenderskim urzędem z zarobków w tym kraju oraz z polską skarbówką z całości uzyskanych dochodów (niezależnie od miejsca ich uzyskania).

Z podwójnym opodatkowaniem mamy także do czynienia w przypadku osób szukających pracy za granicą i pobierających świadczenia dla bezrobotnych z kraju pochodzenia lub emerytów mieszkających w innym kraju, z którego otrzymują emeryturę.

Kogo uznaje się za Polskiego rezydenta podatkowego?

Za rezydenta uznaje się każdą osobę mieszkającą w Polsce? Jak dokładnie urząd skarbowy definiuje miejsce zamieszkania? Zgodnie z informacjami zawartymi w ustawie PIT pod uwagę brane są dwa czynniki – pobyt na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym lub posiadanie na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych oraz centrum interesów gospodarczych).

Kryterium dotyczące dni spędzonych w Polsce jest dosyć oczywiste, warto jednak pokrótce wyjaśnić, co kryje się pod pojęciem interesów życiowych. Pomimo że nie jest to jednoznacznie określone i w każdym przypadku rozpatrywane indywidualnie, to nasze powiązania osobiste z krajem dotyczą przede wszystkim rodziny i znajomych, oraz przynależności do różnego rodzaju grup społecznych i organizacji (partie polityczne, stowarzyszenia, kluby sportowe itp.). Interesy gospodarcze dużo łatwiej sprecyzować, ponieważ odnoszą się do aspektów czysto ekonomicznych – działalności zarobkowej, różnych źródeł dochodów posiadanych inwestycji, nieruchomości czy zgromadzonego majątku.

Czy oznacza to, że zawsze zapłacimy podatek dwa razy, pracując za granicą? Niekoniecznie – w większości przypadków można tego uniknąć nawet w przypadku, gdy musimy rozliczyć się ze swoich zagranicznych dochodów w Polsce, ponieważ z wieloma krajami podpisana została korzystna dla obu stron, umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Czym jest umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Najczęstsze wątpliwości związane z wyjazdem za granicę dotyczą tego, kto będzie płacił podwójny podatek.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania to porozumienie międzynarodowe, które ma chronić osoby osiągające dochody przez bezzasadnym obciążeniem podatkiem dochodowym w dwóch krajach. Reguluje ona wszystkie aspekty związane z rozliczeniem zarobków uzyskanych w zainteresowanych krajach, pomaga w ustaleniu rezydentury podatkowej oraz określa sposób rozliczenia dochodów.

Umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania zazwyczaj wskazują jedną z dwóch metod rozliczenia – wyłączenia z progresją lub odliczenia proporcjonalnego.

Metoda wyłączenia z progresją

Pierwsza metoda unikania podwójnego opodatkowania zakłada, że dochód osiągnięty za granicą jest wyłączony z podstawy opodatkowania w Polsce. Wyłączenie z progresją zakłada jednak, że zarobki z innego kraju będą miały wpływ na ustalanie stawki podatku od pozostałych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce zgodnie ze skalą podatkową.

Podwójne opodatkowanie – jakie kraje przewidują zastosowanie metody wyłączenia z progresją? W ten sposób rozliczymy dochody z takich krajów jak:

• Albania,
• Azerbejdżan,
• Bangladesz,
• Białoruś,
• Bośnia i Hercegowina,
• Bułgaria,
• Chiny,
• Chorwacja,
• Cypr,
• Czarnogóra,
• Czechy,
• Estonia,
• Filipiny,
• Francja,
• Hiszpania,
• Indonezja,
• Islandia,
• Kuwejt,
• Liban,
• Luksemburg,
• Łotwa,
• Malta,
• Maroko,
• Meksyk,
• Mongolia,
• Niemcy,
• RPA,
• Rumunia,
• Serbia,
• Szwajcaria,
• Szwecja,
• Tajlandia,
• Tunezja,
• Turcja,
• Ukraina,
• Węgry,
• Wietnam,
• Włochy.

Metoda odliczenia proporcjonalnego

W przypadku zastosowania metody odliczenia proporcjonalnego, dochody osiągnięte za granicą łączy się z dochodami uzyskanymi w Polsce. Następnie od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odliczana jest kwota podatku dochodowego, jaki zapłaciliśmy wcześniej w innym państwie.

Kraje, z którymi umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują zastosowanie metody odliczenia proporcjonalnego to:

• Arabia Saudyjska,
• Armenia,
• Australia,
• Austria,
• Belgia,
• Chile,
• Dania,
• Egipt,
• Etiopia,
• Finlandia,
• Grecja,
• Gruzja,
• Holandia,
• Indie,
• Iran,
• Irlandia,
• Izrael,
• Japonia,
• Kanada,
• Katar,
• Kazachstan,
• Kirgistan,
• Korea Południowa,
• Litwa,
• Macedonia,
• Malezja,
• Mołdawia,
• Norwegia
• Nowa Zelandia,
• Pakistan,
• Portugalia,
• Rosja,
• Singapur,
• Słowacja,
• Słowenia,
• Stany Zjednoczone Ameryki,
• Tadżykistan,
• Tajwan,
• Uzbekistan,
• Wielka Brytania,
• Irlandia Północna,
• Zjednoczone Emiraty Arabskie,

Rozliczenie z zastosowaniem metody odliczenia proporcjonalnego jest zazwyczaj mniej opłacalne, dlatego w zmniejszenia różnic między dwoma systemami rozliczania podatku możemy skorzystać z ulgi abolicyjnej.

Zawarliśmy tutaj tylko podstawowe informacje dotyczące metod rozliczania zagranicznego podatku. Po więcej informacji zapraszamy do wpisu – Jak uniknąć podwójnego opodatkowania?

Jak rozliczyć dochód z zagranicy?

Wiemy już, kto musi rozliczyć dochód z zagranicy w Polsce, przejdźmy więc do konkretów – jak to zrobić? Jeśli wiemy już jaką metodą będzie odliczany nasz podatek, to należy złożyć zeznanie podatkowe – posłuży nam do tego formularz PIT-36 z załącznikiem PIT/ZG, na którym uwzględnimy zagraniczne zarobki. Obowiązuje nas ten sam termin, jak w przypadku rozliczania dochodów wyłącznie z naszego kraju, czyli najpóźniej wniosek dostarczyć musimy 30 kwietnia.

Należy pamiętać, że dla każdego państwa, w którym uzyskaliśmy dochody, trzeba złożyć osobny załącznik. W przypadku, jeżeli istnieje możliwość skorzystania z ulgi abolicyjnej, wykazujemy ją w załączniku PIT/O.

Warto też wspomnieć, że do zagranicznych dochodów zaliczana jest także emerytura zagraniczna, którą także musimy uwzględnić w roczne zeznaniu PIT-36.

Podwójne opodatkowanie 2023 – jakie kraje podpisały z Polską umowę?

Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania z ponad 80 krajami świata. Są to zarówno państwa Unii Europejskiej, do których nasi rodacy bardzo często udają się w celach zarobkowych takie jak Niemcy, Austria, Norwegia, Czechy, Dania czy Holandia, oraz z bardziej odległe i egzotyczne kraje takie jak Meksyk, Kanada, Japonia czy Mongolia.

Pełną listę krajów znajdziesz na stronie Ministerstwa Finansów. Jest tam wykaz zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ich dokładna treść określająca wszystkie aspekty dotyczące rozliczenia i ustalania rezydentury podatkowej.